De volgende dagen, de officiële conferentietalen

De workshop begint om negen uur en de meeste vrouwen van gisteren zijn weer aanwezig. Hoe gaan we verder? Er ontstaat een discussie over het voorstel van de 'leiding' om een lijst met topics te maken waar wij aan denken bij feminisme/ emancipatie of om verder te gaan waar we gisteren gebleven waren en iedereen aan het woord te laten over wat ze kwijt wil. Het wordt het laatste met de afspraak dat op het einde van de dag een lijst van topics wordt gemaakt.
Het is opvallend hoe goed en lang iedereen kan spreken en ook alle ruimte krijgt. De discipline is groot. Na zes minuten krijg je een waarschuwing dat je nog één minuut hebt en daarna wordt alles nog vertaald. Argentinië, Duitsland, Colombia, Eritrea en Italië komen aan bod.

Een Duitse vrouw had een interessante bijdrage over de twee Duitslanden. In 1948 werd Duitsland opgesplitst, in Oost Duitsland werd het socialisme geconstrueerd in West Duitsland het kapitalisme. In het Oosten kregen vrouwen gelijke rechten, negentig procent van de vrouwen had een betaalde baan, kinderopvang was heel goed geregeld, maar was de 'bevrijding' van de vrouw nu tot stand gekomen? In werkelijkheid was de cultuur gebleven, de onderdrukking van vrouwen ging door! Courage is een onafhankelijke vrouwenbeweging, die binnen het socialisme en kapitalisme functioneert en bestaat nu 20 jaar.
Verder: de economische crisis van nu treft vooral vrouwen, ze vechten vaak individueel voor het behoud van hun baan. In Duitsland spelen drie problemen rondom jonge vrouwen, namelijk 1. dat ze zich niet onderdrukt voelen, ze voelen zich geëmancipeerd, 2. ze hebben vaak 2 of 3 banen om rond te komen, dus weinig tijd, en 3. vrouwenorganisaties moeten ook veranderen, maar hoe doe je dat? Hoe doen andere landen dat?

In Italië speelt het protest rondom de wet van het lege papier. Als een vrouw in dienst komt moet ze een blanco papier ondertekenen. Zodra ze zwanger wordt, wordt het papier ingevuld als een ontslagbrief waarmee ze instemt. Verder een groep die met onroerend goed bezig is in Rome sinds tien jaar. Ze zijn begonnen met één flatgebouw, nu hebben ze er twaalf! Eentje is bestemd voor een vrouwencollectief met veel alleenstaande vrouwen, de rest is voor gezinnen en immigranten.

Om half twaalf worden we gestoord voor opnames voor de tv!! Een Duitse man wordt op de voorste rij gezet als deelnemer van de workshop, onder protest uit de zaal! Dilia spreekt eerst met de verslaggever en daarna komt de Duitse man aan het woord, niet even maar tamelijk langdurig. Hierna ben ik maar weg gegaan.

Ik viel met m'n neus in de boter, want Mieke had een interview met een Servische vrouw geregeld. Ze kwam met een jongere Servische vrouw die in Bremen woont. Beiden zijn gedelegeerden voor Servië met vijf stemmen. (in mijn visie kan dit niet, als je in Duitsland woont kan je niet namens een ander land spreken en stemmen, ook al ga je er elk jaar naar toe)

Mieke had nog een interview met een arts uit het oosten van Venezuela. Ze vertelde o.a. over het abortusprobleem. De volgende dag een gesprek met een vrouw uit Eritrea, Zuid Afrika en een Turkse vrouw die in Zwitserland woont. Hierover later.

Plenaire vergadering
Deze middag was bedoeld dat iedereen de plenaire vergadering kom bij wonen, waar de gedelegeerden besluiten zouden nemen over de uitkomsten van de workshops. Ik kwam wat te laat vanwege de interviews, en tot m'n verbazing kwam er een stroom mannen uit de grote zaal! Op een gegeven moment kon ik naar binnen en zag dat er plek genoeg was. Toen werd er nogmaals gevraagd de zaal te verlaten, nu ook de vrouwen! Het bleek dat niet iedereen in de zaal kon voor de resterende vergadering, het kwam wel vreemd over, en we gingen maar naar buiten.

Hoe belangrijk taal is
Buiten gekomen gepraat met een Duitse vrouw over dat zij vond dat de Venezolaanse vrouwen te weinig met anderen hadden willen samenwerken die meer ervaring hadden in het organiseren van grote evenementen. Ik vond dat de Duitsers ook hadden gedisfunctioneerd in de internationale brigades, waardoor er redelijk wat is misgelopen. En dat veel in de voorbereidingsfase niet duidelijk besloten was en dat de vertalingen van het Spaans, Duits en Engels niet eensluidend waren, waardoor er veel misverstanden mogelijk waren.
Zelf het Nederlands en Duits geeft aanleiding tot behoorlijke misverstanden. B.v. met een term 'basisvrouw' worden in Duitsland vrouwen bedoeld die ongeorganiseerd zijn, het kunnen ook hoogopgeleide vrouwen zijn en kunstenaressen. In Nederland, waar deze term is overgenomen, wordt bij basisvrouw meer gedacht aan vrouwen met weinig opleiding en laag betaalde banen. De Duitse vrouw vond het niet belangrijk, dat moesten we toch zo kunnen oplossen? Maar zelf het ik lang met deze term geworsteld, omdat ik dacht dat ik buiten de doelgroep val.
In Nederland hebben zich door deze term waarschijnlijk veel vrouwen niet aangesproken gevoeld om deel te nemen. Dan heb je al een verschil met zoiets eenvoudigs!

Slotmanifestatie
En toen moest iedereen naar de achterkant van het gebouw waar de slotmanifestatie was.
Hier werd aangekondigd dat de besluiten in het Spaans en het Duits zouden zijn omdat er zoveel Duitsers geen andere taal spreken!! Engels, Frans en Turks worden aan de zijkant vertaald.
En jawel …... de Duitsers hebben het toch voor elkaar!!
Er volgt de aankondiging dat er elke vijf jaar een Wereld Vrouwen Conferentie komt, met een voorbereidingsgroep, een horizontale organisatie, democratisch en die autonomie respecteert. Elke 8 maart dient om vrouwenzaken te heroveren en richt zich tegen het patriarchaat en het kapitalisme en vóór de rechten van de vrouw. Met de bedoeling de culturele diversiteit en de rijkdom van vrouwen te ontwikkelen en deze ervaringen uit te dragen en te verbreiden.

De vrouwen uit Colombia zijn aan de grens tegengehouden en er wordt uitgezocht wat hiervan de reden is.

Daarna werd van elke thema de aanbevelingen verteld, dit duurde weer zo lang dat we naar huis zijn gegaan.

Morgen om 9 uur 's ochtends de demonstratie …...