Opening, géén toegang tot de werkruimtes

De opening was indrukwekkend, een geweldige sfeer. Ik was weliswaar te laat vanwege het gedoe rondom de ambassade, maar in een opperbeste stemming omdat het toch gelukt was het geld veilig te stellen.
Meteen wat foto's gemaakt rondom en binnen in de Nuevo Circo, een fantastische locatie. De lange rijen wachtenden waren opgelost en er kwamen nog steeds congresgangers aan.
Toen naar de tribune, waar ik meteen Anne zag die ik het goede nieuws kon vertellen.
In de lange toespraken had ik niet zoveel zin, dus na een tijdje gaan rondlopen. Alleen de vele pers mocht dicht bij het toneel komen, maar toen ik uit de verte een foto van het gebeuren maakte, werd ik aangespoord om verder te lopen, ja, het heeft voordelen als iedereen je kent! Ik was net op tijd om het reinigingsritueel te fotograferen van een oudere indiaanse vrouw uit Venezuela. Omdat ik dicht bij stond kon ik alles horen en ruiken! Bezweringen, het aanroepen van de goden, geuren, vuur, en van alles wat me natuurlijk is ontgaan.
In de pauze heb ik haar nog een aantal keren gefotografeerd tussen andere indianenvrouwen in, vriendinnen, dochters en kleindochters. Ze vonden het erg leuk dat ik hun de foto's op m'n fototoestel liet zien, en de oudere vrouw keek héél aandachtig. De kleindochter vroeg me de foto's per e-mail te sturen, wat ik natuurlijk graag doe.

Pauze
Om 1 uur zou het eten er zijn. Maar al wat kwam, géén eten, het eten stond in de file!
Dus dat was wachten, met veel vrouwen die lang niet hadden gegeten. Ik kreeg bonnen voor het eten toegestopt en ging op zoek waar het zou zijn. Ik wist toen nog niet van de file, kwam langs een grote stapel matrassen en veel bagage, met veel vrouwen die zelf een enorme pan met eten hadden meegenomen. Ze kwamen met een bus uit Valencia, waar Marianne en ik op bezoek waren geweest. Ik nam enkele foto's wat ze geweldig vonden. Ze gingen gratis in de universiteit slapen.
Ik vroeg hen waar het eten was, maar dat wisten ze ook niet.
Om half drie, het eten was er nog niet, werd ik opgehaald om bij hun te eten. Ik zei dat ik wel kon wachten, maar daar was geen sprake van, ze wilden persé dat ik een bak met eten en een broodje aannam met ook nog water erbij. Op zo'n moment voel ik me wel gegeneerd, zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid, waar ik eigenlijk niets tegenover kan stellen, en een man er omheen die maar luidkeels blijft herhalen 'Chávez, Chávez!!!'
Mieke en Fatma zijn drie dagen geleden aangekomen, en we benutten de tijd om contacten te leggen en afspraken te maken voor kleine interviews met foto's erbij (Mieke is fotografe). De sfeer is heel gemoedelijk en ontspannen.
Even voor drieën komt dan eindelijk het eten en drinken.

Nieuwe problemen
Om vier uur zijn de meeste vrouwen op de Universiteit Bolivar aangekomen, met een uur vertraging. Daar blijkt dat we worden tegengehouden door enkele mannen om naar de werkruimtes te gaan voor de workshops. Onduidelijk is waarom. We gaan met ons allen naar de grote zaal, waar een luid gezang uitbreekt en veel enthousiasme is.
Maar ja, beginnen met de workshop kunnen we niet en er is grote onduidelijkheid over de ontstane situatie. Er wordt gebeld en navraag gedaan.
Om zes uur het bericht dat we morgenochtend een uur later beginnen en dan collectief de zalen zullen bestormen, als er tenminste geen oplossing is gevonden.
Hoe moet het gaan vannacht met de vrouwen die in de zalen op de universiteit zouden slapen?