Dagelijkse routine

Sinds anderhalve week is er een soort dagprogramma gemaakt voor de brigadisten, waarbij dagelijks om half tien begonnen wordt met een vergadering van de Duitse en Nederlandse vrouwen, met steeds meer mannen erbij! Na het bekende voorstelrondje, wordt gemeld waar de initiatoren zich de dag ervoor mee bezig hebben gehouden en wat er besloten is.
Verder wat er de vorige dag is gebeurd en of dat al dan niet succesvol was, de Duitse en Venezolaanse ontwikkelingen in de politiek worden gemeld en wat het programma voor deze dag is, de voortgang en de problemen van de brigades besproken.
Na een uurtje wordt er dan, als dat nodig is, in de verschillende brigades verder gewerkt en van 13.00 uur tot 14.30 is de middagpauze. Daarna worden de plakgroepen samengesteld om affiches in de stad te plakken en folders uit te delen.'s Avonds is er af en toe een ingelast programma.

Tot nu was was er veel kritiek op de werkwijze van de Venezolaanse vrouwen en dat zij er een Venezolaanse conferentie van hadden gemaakt voor proletarische vrouwen met een internationaal karakter. Hiertegen hebben de Duitse vrouwen met klem geprotesteerd: het moest duidelijker worden dat het een internationale conferentie is voor álle vrouwen, die plaatsvindt in Venezuela.
Hierover is lang gepraat aan de hand van concrete voorbeelden, bv over de inhoud van de folder.
Het citaat van Lenin op het voorblad is vervangen door een citaat van Clara Zetkin: 'Quiero luchar donde haya vida' (ik zal vechten opdat er leven zal zijn). Er staat nu op de voorkant vermeld dat het om een internationale conferentie gaat en de begintijden zijn bijgesteld. Helaas voor de Duitsers is het geheel in te grote haast gemaakt, waardoor er een aantal fouten in staan die met de hand moeten worden bijgewerkt!!

Ook de brigades lopen bete: de Duitse vrouwen hebben meer invloed en de samenwerking gaat steeds beter, alleen in de financiënbrigade loopt het niet, maar daarover later.

Ochtendvergadering van 28 februari
Voor het eerst is er een positieve sfeer, gelukkig maar. De nieuwkomers worden veel positiever geïnformeerd dan daarvoor. Bij de nieuwkomers zitten enkele media mensen en opnieuw vertalers.
Het dagprogramma en de regels worden uitgelegd en kort worden de verschillende brigades toegelicht.
Verslag van de grote gedenkdemonstratie met tienduizenden mensen van gisteren, waar 300 doden werden herdacht uit 1989 die in opstand waren gekomen tegen de politiek van die dagen.

Dagelijks worden we door één van de vrouwen bijgepraat over politiek: de ontwikkelingen in Libië, Duitsland en Venezuela. Soms worden hele stukken voorgelezen en iedereen luistert zonder te sputteren (kom daar maar eens om in Nederland, echt discipline). Zo ook vandaag en de aankondiging van Chávez dat er in Carácas een nieuwe waterleiding wordt aangelegd naast de bestaande (wel nodig, af en toe is er even geen water, sta je onder de douche, en ja …. jammer dan)
Maar niets geen nieuws over zaken die vrouwen aangaan, terwijl er stukken in de kranten staat over de komende 8 maart viering en bv de opening van een nieuw blijf van m'n lijf huis.

Verzorgingsbrigade.
De initiatoren hebben gisteren vooral over het eten gepraat. De prijs is omlaag gegaan, van 80 naar 55 Bolivar. Er moet vanmiddag de helft door de verschillende landen vóóruit betaald worden. Ieder land is zelf verantwoordelijk voor het aanmelden van hoeveel vrouwen ermee eten en welke maaltijden. Halinka wil dat alleen voor haar eigen clubje doen, dit zijn negen personen, de drie van de andere groep, waaronder ikzelf, worden niet aangemeld voor het eten! Hoe moet dit opgelost worden? Het is een grote giller!! Halinka zit ons wáár ze maar even kan dwars.

Brigade vervoer en onderdak.
De Duitse vrouwen overheersen de algemene en de brigaderuimte, hoewel er steeds meer vrouwen uit andere landen binnenkomen. Maar dezen zijn redelijk onzichtbaar door hun geringe aantal en ze vallen in het niet in vergelijking tot het Duits wat wordt gesproken.
Maar het moet gezegd, de Duitse vrouwen verzetten veel werk. O.a. het vervoer vanaf het vliegveld, het zorgen voor onderdak en de veiligheid die hieraan gekoppeld is, is veel werk en bezorgd veel kopbrekers. Ook de Duitse mannen verrichten hier veel werk en het kost veel tijd. De files in de spits zijn vreselijk, waardoor het ophalen veel meer tijd kost dan nodig. Daar komt nog bij dat door de regen van de laatste dagen de weg af en toe is afgesloten. Eergisteren kwamen ze nieuwkomers pas om 12 uur 's avonds aan i.p.v. om 8 of 9 uur.
Dit is heel vervelend voor bv de Filippijnse vrouwen die 40 uur reizen achter de rug hebben, ze moesten over Europa reizen.

Vertaal brigade.
Ook deze brigade verricht veel werk. Elke dag bijeenkomsten, nieuwkomers voorgesteld, relevante stukken vertaalt en proefdraaien met het vertalen, zodat duidelijk wordt hoe dat gaat. Er zijn te weinig vertalers en die worden nu geworven via een kleine flyer, een half A5je. Tot m'n verrassing staan hierin wel de punten genoemd waar deze conferentie over gaat: vertalen voor de internationale conferentie om ideeën en ervaringen uit te wisselen van vrouwen uit de hele wereld voor de strijd tegen de discriminatie en onderdrukking van vrouwen.
Trouwens: bij voorstelrondje bij de vertaalbrigade blijkt dat veel Duitse vrouwen politieke redenen opgeven om mee te doen, géén feministische redenen!

Financiële brigade, en nu zijn de Duitsers tegen!
Zit niet veel voortgang in de deze brigade. Het overleg verloopt nog altijd uiterst moeizaam. De Venezolaanse vrouwen opereren erg op zichzelf. Ik had een uitgekiende opzet voor de inschrijving gemaakt, maar daar wilden ze niets van weten. Via een omweggetje wordt dat nu nog aangevuld op hun werkwijze. Ze hebben een zeer summier inschrijfformulier gemaakt, waarop tien vrouwen op één A4tje kunnen worden ingeschreven. Wat ontbreekt is een overzicht met o.a. adres en e-mail adres, alleen deelneemster of ook gedelegeerde, etc. en de mogelijkheid om naar de motivatie van hun komst te informeren met twee open vragen, nl waarom ben je naar de conferentie gekomen en wat verwacht je ervan. De open vragen werden door zowel de Duitsers als de Venezolanen geaccepteerd, maar de Duitsers waren faliekant tegen de andere vragen omdat de geheime dienst dan inzage zou kunnen hebben!! Dit formulier van mij is nu dus door de Venezolaanse vrouwen geaccepteerd, maar niet door de Duitse vrouwen. En zo sukkelen we maar verder …...

Avondprogramma
We hebben twee avondprogramma's gehad. Eentje met een Turkse vrouw die over haar leven vertelde: ze is sinds 1990 actief in de vrouwen- en vakbondsbeweging en had daarvoor zes keer in de gevangenis gezeten, meestal voor kleine vergrijpen, althans wat vergrijpen voor de overheid waren. Het afgelopen jaar 11 maanden. Ze kreeg toen als afleiding 3 boeken van Marx te lezen. Hiervan heeft ze er 2,5 uitgelezen, toen kwam ze vrij. Daarna had ze geen tijd meer om verder te lezen. Haar echtgenoot is vanwege vakbondsactiviteiten eind jaren 90 vermoord.
Als je haar ziet kun je het bijna niet begrijpen: heel bescheiden, zachte stem.
In de socialistische organisatie waar ze lid van is, is een quotum van 40 procent vrouwen in de leiding ingesteld. Hierover kwam een vraag van een oudere vrouw uit Oost Duitsland. Zij vond een quotum overbodig. De Turkse vrouw reageerde hier adequaat op. (het zijn hetzelfde soort discussies als in Nederland!) Ze is trouwens zo wie zo een goede spreekster.
De tweede avond vertelde een gast in het hotel over hoe hij o.a. samen met Che Chevarra had gevochten in Guatemala. Hij is nu 83 jaar en heeft 20 jaar in de gevangenis in Cuba gezeten. Hij vertelde verhalen die nog niet gepubliceerd zijn, en waardoor je een indruk kreeg waarom hij zo geliefd was bij de bevolking en nog altijd tot de verbeelding spreekt. Na afloop wilden allemaal brigadisten een handtekening in een boek hebben.

Virussen
Vanaf het begin waren er al virussen op de pc's van de Venezolaanse vrouwen. Ook schrok wel van het Trojaanse paard dat m'n pc detecteerde toen een Venezolaanse vrouw met haar stickje wat op m'n webbook wilde installeren. Via de sticks zijn nu bijna alle pc's. geïnfecteerd. Hieraan wordt nu gewerkt, hopelijk lukt dat. Zelf kan ik niet meer op Internet komen, nog wel m'n mail ophalen.

In het begin konden we via een draadloze verbinding op Internet komen, maar na een week verhuisden we naar de voorkant van de verdieping en was er alleen via één computer een verbinding mogelijk. Dit gaf veel problemen met wie er dan achter deze pc zat, en het aantal brigadisten nam toe. Na anderhalve week kwam er eindelijk een afdoende oplossing door via een kastje een draadloze verbinding aan te leggen met enkele vaste verbindingen. Dit kastje en alle aansluitingen kostte maar 45 euro!! Gelukkig is dit probleem nu opgelost, hoewel af en toe de verbinding langere tot lange tijd wegvalt.

Feestje.
Vier dagen voor de conferentie is er 's avonds een klein feestje met alle aanwezigen. Het zou zeven uur beginnen, maar de initiatoren waren nog bezig, en eindelijk begon het om half negen. Allerlei toespraken en cadeautjes, enkele gedichten en liederen, het was heel gezellig. Tot slot het lied Brood en Rozen, waarbij een bos bloemen werd binnengebracht en een enorme taart.
Daarna nog een toost met echte rode wijn.
Om even over tienen moesten we hals over kop weg om de laatste metro nog te halen, maar leuk was het.