Bezoek aan de ambassade, hongerstaking

Vroeg op pad gegaan om de Nederlandse ambassade te zoeken in de ambassadebuurt, waarvan we in onze eerste dagen van buitenaf al de vlag hadden zien hangen, tot onze verbazing, niet wetende dat we in de ambassadebuurt zaten.
De organisatie heeft ons gevraagd om hier naar toe te gaan, om bekendheid te geven aan de conferentie, en misschien kunnen zij nog een goed woordje doen bij Chávez en het ministerie van de vrouw.
Zelf hebben we eigenlijk niet de verwachting dat er iets mogelijk is, maar de Duitse vrouwen zijn vorige week al bij hun ambassade geweest, waar ze met een consul hebben gesproken en we worden aangespoord om toch maar te gaan.

Onderweg, 50 meter vóór de ambassade, zien we een hongerstaking om politieke gevangenen vrij te laten, met ongeveer tien matrassen op de grond, plakkaten met info en namen van de gevangenen. Volgens Chávez zijn dit geen politieke tegenstanders van het systeem, maar hebben ze iets anders misdaan. Ze doen deze staking natuurlijk in de buurt van de ambassades om internationaal aandacht te krijgen.

Bij de portier wordt ons paspoort genoteerd, op de negende verdieping nogmaals onze paspoortgegevens opgeschreven.
We worden uiterst vriendelijk door de baliemedewerkster geholpen, Asuntos Consulares. Ze is in Venezuela geboren en spreekt prima Nederlands. We leggen uit waarvoor we zijn gekomen en kunnen enkele folders overhandigen die deze week zijn uitgekomen. Dan kunnen we assistente van de ambassadeur spreken, een Nederlandse vrouw die al vele jaren in Venezuela werkt. Weer een uiterst prettig gesprek en ze belooft het affiche op te hangen als we het affiche nog brengen, wat we natuurlijk toezeggen.
Ze gaat met de ambassadeur overleggen wat er mogelijk is en vervolgens worden we uitgenodigd voor een gesprek met de gevolmachtigd minister, de eerste man onder de ambassadeur!!
Nu, dat is boffen. We leggen nogmaals uit wat er gaande is. Wat we al dachten, de ambassade kan weinig voor ons betekenen. Het is moeilijk voor de Nederlandse ambassade om op zo'n korte termijn hiervoor afspraken te maken en er is nog maar weinig tijd tot de conferentie. Venezuela heeft een sterkere band met enkele bevriende landen, zoals de Alba-landen, Iran, Zuid-Afrika, Wit-Rusland en Syrië. Vrouwen uit Ecuador, één van de initiatieflanden voor deze conferentie, hebben daarom wellicht meer kans om via hún ambassade invloed uit te oefenen. (de Alba landen zijn trouwens een economisch samenwerkingsverband uit Zuid en Midden Amerika, als tegenhanger van de VS: Cuba, Bolivia, Venezuela, Ecuador, Dominicaanse Republiek, Honduras, Nicaragua en twee kleine landen)

De medewerker merkt op dat het niet waarschijnlijk lijkt dat de conferentie zou worden tegengewerkt. Hierop wijst o.a. het feit dat de universiteit Bolivar, de Nuevo Circo en een kantoor van de vakbond gratis ter beschikking zijn gesteld. Het is in Venezuela niet ongebruikelijk dat veel op het allerlaatst wordt georganiseerd. Dilia legt ons naderhand uit dat Ana Soto als sociale organisatie deze locaties gevraagd heeft. Als de regering dit niet had gewild, dan had zij daarvoor een stokje gestoken en was de conferentie niet doorgegaan.

Het ministerie/ de ambassade steunt in principe vrouwenemancipatie en de activiteiten die daaruit voortvloeien.
Naar aanleiding van de laatste vergadering van de financiëngroep vraag ik in een mail aan de ambassade of er ook een subsidie in geld of in natura in beginsel mogelijk is,
Hierop krijg ik per omgaande een bevestiging.
Nu, dat is nog eens leuk en positief, nietwaar?

Nu moeten we nog een concreet projectvoorstel maken, en dat moet dan weer via de 11 internationale initiatiefneemsters lopen. Dus of hier nog genoeg tijd voor is?
Ik hou jullie op de hoogte!