De eerste dag, kennismaking

De reis ging prima. Op het vliegveld Carácas kwamen we in een enorme rij voor de immigratie vijf Duitse vrouwen tegen voor de brigades. Ook zij wisten niet of ze opgehaald zouden worden en of er iets voor de overnachting geregeld zou zijn. Bij het koffers pakken van de bagageband verloren we elkaar uit het oog en vreemd genoeg hebben we ze niet meer gezien. Dus maar een officiële taxi geregeld en in het hotel was gelukkig nog plaats. Na deze lange reisdag zijn we nog een wandelingetje gaan maken en de buurt zag er leuk uit. Een enorm park tussen drie drukke wegen, maar toch aangenaam te verblijven.

De volgende dag om zes uur opgestaan, en daarna op zoek naar het kantoor van de voorbereidingsconferentie. Het reizen met de metro ging prima, alles goed geregeld en overzichtelijk, en … spotgoedkoop. Na drie dagen bleek trouwens dat de metro voor 55+ ers gratis is!! Wat opvalt is dat de mensen zo vriendelijk zijn. In de overvolle metro wordt een zitplaats vrijgemaakt: een jongere wordt gewoon door andere mensen gezegd dat hij/ zij moet opstaan, en deze doet dat zonder mopperen.

Van het kantoor had ik een straatnaam maar geen nummer en niemand had ervan gehoord. Toen zijn we, omdat het nog vroeg was, maar even wat gaan drinken in een geschikt cafeetje waar veel mensen komen. We mochten natuurlijk bellen, geen probleem, en toen er na een half uur werd opgenomen, snel gevraagd of iemand even het adres wilde opschrijven. Daarna was het gebouw snel gevonden maar konden we de ingang niet vinden. Verschillende keren gevraagd, bijna meegelopen, maar het bleef een raadsel. Toen liepen we tegen iemand aan die de opdracht had ons te halen en met de lift mee te gaan naar de 8ste verdieping, eindelijk gevonden.

Het welkom was uiterst hartelijk en we kregen meteen koffie. De Duitse vrouwen kwamen kort na ons aan. Het bleek dat zij op het vliegveld lang op ons hadden gewacht. Hoe we elkaar zo hebben kunnen mislopen is raadselachtig. Maar Marianne en ik vonden het wel fijn dat we onze eigen weg hadden gevonden.

Na een lunch begon een vergadering die de hele middag duurde!
Eerst een uitgebreid voorstelrondje en daarna werd veel duidelijk over de stand van zaken. Gelukkig is de plek van de conferentie de universiteit Bolivar, midden in Carácas, en niet de militaire academie waar eerst sprake van was. Dat is gunstig.
Chávez heeft gezegd dat hij de vrouwenconferentie steunt en het ministerie van de vrouw (de la mujer) opdracht gegeven alle faciliteiten te regelen die nodig zijn. Maar dit ministerie weigert echter omdat de Duitse vrouwenorganisatie 'rechts' zou zijn, en haar woordvoerster ook, omdat ze een keer met de rechtse Zweedse minister president heeft gesproken. Het ministerie heeft haar werkneemsters verboden aan de conferentie deel te nemen. Nu komen ze echter op persoonlijke titel! Het is een echte tegenvaller om zo'n internationale conferentie te organiseren. Drie jaar geleden was de positieve houding van het ministerie namelijk een belangrijke reden om voor Venezuela te kiezen.
In Duitsland heeft een groot artikel in de krant gestaan met negatieve berichten over Ana Soto in Venezuela, ook niet echt een aanmoediging.
Daarnaast blijken de Venezolaanse en Duitse vrouwen verschillende ideeën te hebben de werkzaamheden van de brigades en wat er nog aan voorbereidingen nodig is. Ook de ideeën over de workshops lopen erg uiteen. De Venezolaanse vrouwen willen dat iemand voor één thema kiest en daar drie dagen in blijft zitten, de Duitse vrouwen willen dat je kunt wisselen van workshop.
Ook zijn er de nodige praktische problemen, zoals het wisselen euro's en dollars in Bolivars, dat de overnachtingen te duur zijn, vervoersproblemen, etc.

Toen we terug wilden naar ons hotel, mochten Marianne en ik niet met de metro, dat zou te gevaarlijk zijn! Ze stonden erop dat we met de auto werden gebracht. Na het nodige tegensputteren hebben we er ons bij neergelegd. Dat er zoveel files zijn, maakt niet uit. Tijd is ondergeschikt aan veiligheid, en de benzine is hier spotgoedkoop, 1 cent per liter!!
Morgen verder …....