Laatste dag, boekje en rondreizende panelen

De laatste dag is ingegaan. Na acht maart bleek ik de volgende dag toch wel erg moe. Een lichte hoest die enkele dagen daarvoor was begonnen door alle tocht en de airconditioning in de universiteit, zette door en ik werd er verkouden bij. Maar gelukkig ben ik weer zo goed als beter. En ik heb natuurlijk niets te klagen, want verder ben ik vreselijk gezond geweest.

Nog een paar mooie tochten gemaakt. O.a. met de kabelbaan naar de hoogste berg op 2100 meter. Toen ik wilde betalen werden we geroepen dat het gratis was voor 60 +. Ik was wel verbouwereerd, kon het nauwelijks geloven, hoe bestaat het. Boven was het prachtig, met vlagen wolken die over de bergkam vlogen. Iedereen at hier crème met aardbeien en er waren allerlei zelfgemaakte likeuren te koop. Mooie wandeling naar een dorpje verderop waar je kon eten en achterop een truck weer de berg op.

Ook ons bezoek aan El Hatillo, een kolonialistendorpje uit de 16e eeuw, 15 km verderop, leverde een verrassing op. Bij de bushalte stond een enorme rij wachtenden. Navraag gaf aan dat het de goede halte was en we moesten achter een meneer gaan staan bij het begin van de halte, niet achteraan aansluiten. We begrepen het niet erg, maar van verschillende kanten werd aangegeven dat we heus achter die meneer moesten gaan staan. Even later kwam de bus en we konden als 2e naar binnen en doorlopen. Toen iedereen binnen was toch maar even naar de buschauffeur gelopen hoe dat zit met betalen. Nu, 60 plussers hoeven niet te betalen en mogen als eerste de bus in!!
_____________________________
Ná Carácas, boekje en rondreizende tentoonstelling.

Voordat we weggingen naar Venezuela hadden we het plan gemaakt om een aantal interviews met vrouwen uit verschillende landen af te nemen als blijvende herinnering aan de Wereld Vrouwen Conferentie. Dit plan is mede ontstaan omdat we niet geloven dat álle vrouwen op de eerste plaats een politieke insteek zouden hebben. Hiermee bedoelen we dat vrouwen weliswaar opkomen voor vrouwenbelangen, maar dit zien als versterking van het socialistische systeem en daar erg de nadruk op leggen.

Meteen de eerste dag van de conferentie bezig geweest om contacten te leggen en de tweede dag begonnen we met interviews. Dit was een ware verademing, want plotseling kwamen feminisme en

emancipatie weer in zicht. De moeilijke situatie van vrouwen in verschillende landen, vaak schrijnend, kwamen aan bod. Persoonlijke vernederingen en gewelddadigheden hadden vrouwen aan den lijve ondervonden, zoals gevangenschap en mishandeling. Desondanks waren ze doorgegaan om te vechten voor vrouwenrechten.

De keuze van de vrouwen was willekeurig, want we hadden geen overzicht van wie waar vandaan kwam. Wat meewerkte was dat iedereen 'verplicht' was om vier dagen in dezelfde workshop te zitten. Westerse vrouwen hadden daar veel moeite mee, maar persoonlijk vond ik dat wel goed werken omdat je meer diepgang kreeg in de problematiek en elkaar beter leerde kennen. We hadden ons over verschillende workshop verdeeld, dus we konden kiezen uit zeker 100 vrouwen. En dan nog de toevallige ontmoetingen!

De interviews willen we uitwerken tot een handzaam boekje met foto's, waaromheen we de problematiek van de conferentie naar voren brengen. We hopen de tekst te vertalen in het Engels, Spaans, Duits en Frans.

Naar aanleiding van de problemen die in de interviews werden ingebracht, willen we dieper ingaan op specifieke vrouwenproblemen, zoals abortus en een inkomen voor alleenstaande moeders/ vrouwen.

De afgelopen week hebben we benut om de interviews gedeeltelijk uit te werken en te overleggen hoe we het e.e.a. gaan aanpakken. Het is fantastisch dat we twee netbooks bij ons hebben, dat versnelt de verslaglegging enorm. Van iedereen hebben we een e-mail adres, zodat we zo nodig nog aanvullende info kunnen vragen.

We hebben ook het plan om de interviews op reizende panelen van 80 cm bij 2 meter vast te leggen en daar lezingen en workshops over te geven.

Kortom, de conferentie gaat voor ons nog even door!!